Hoe het begon
Jade, destijds 15, is al ruim drie weken ziek. Ze vertoont griepachtige symptomen en heeft vreemde spierkrampen en pijn. "We dachten dat het een onschuldig griepje was," blikt Andy terug. Jade blijft thuis om flink uit te zieken. Wanneer de klachten aanhouden, gaat Andy in december met haar naar de huisarts. Ook daar wordt aanvankelijk uitgegaan van een zware griep. Maar als Jade plotseling een ernstige krampaanval krijgt, blijkt het toch foute boel. Ze wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een bloedtest. Andy krijgt dezelfde avond de uitslag. De woorden van de arts staan nog scherp in zijn geheugen gegrift: We denken aan leukemie. “Op dat moment stap je in een niet-te-stoppen sneltrein.”
Jade wordt doorgestuurd naar het Prinses Máxima Centrum en al snel wordt de diagnose gesteld: acute myeloïde leukemie (AML). Elk jaar krijgen zo’n 25 kinderen in Nederland te maken met deze vorm van kanker. "We waren in shock," blikt Andy terug. Maar er was geen tijd om na te denken, want de behandeling begon meteen. Andy schakelde onmiddellijk naar de overlevingsstand toen Jade vroeg “ga ik dan dood pap”? “Vanaf dat moment heb ik niet meer gehuild”, zegt Andy. “Ik wilde sterk zijn voor mijn dochter.”
Ik was bang dat ik haar zou verliezen
De arts waarschuwt dat de chemotherapie Jade eerst ernstig ziek maakt. Die voorspelling komt helaas uit. Jade is zo zwak, dat ze haar volledige behandeling in Utrecht doormaakt. “Dit waren zes hele heftige en zware maanden”, vertelt Andy. “Ik was bang dat ik haar zou verliezen”. Jade’s symptomen zijn buitengewoon ernstig. Ze is extreem misselijk en blijft overgeven. Op een gegeven moment krijgt ze een levensbedreigende reactie op een antibioticakuur, waarbij haar bloeddruk gevaarlijk daalt en ze op de intensive care komt. “Het is moeilijk om je voor te stellen hoe intens dit was”, deelt Andy. “Stukje bij beetje komen er herinneringen bij mij terug. Jade zei op een gegeven moment “ik wil niet meer”. Als ouder is het hartverscheurend om dit te horen. Je wilt altijd dat je kind blijft vechten, maar als je zo ziek bent, begrijp je pas waarom sommige mensen opgeven. Dat is hoe onvoorstelbaar slecht ze eraan toe was”, vertelt Andy die terwijl hij zijn verhaal vertelt, overmand wordt door emoties. "Soms overvalt het me nog steeds. Dat is prima," voegt hij eraan toe. "De spanning was zo overweldigend. Die komt er nu af en toe in kleine beetjes uit."
Gelukkig knapt Jade op, en na verloop van tijd worden haar bloedwaarden steeds beter. Totdat ze nog een zware tegenslag te verduren krijgt. Ze loopt een dwarslaesie op door haar behandeling. “De artsen zeiden dat ze zich moest voorbereiden op een leven in een rolstoel”, vertelt Andy. “Dan stort je wereld in.”
EN
